Γράφει, η Δανάη Ρετέλα

Δεν είναι τα δεκάδες δώρα του Aϊ – Βασίλη, που ούτε καν τα θυμάμαι, αλλά η φροντίδα των γονιών μου από τη συγγραφή του αγιοβασιλιάτικου γράμματος έως το στόλισμα του σπιτιού, για να τον υποδεχτεί.

Από μικρή με ενθουσίαζαν τα Χριστούγεννα: η λάμψη, η μαγεία, τα δώρα, οι πολύωρες συναντήσεις στην κουζίνα με μαμά και γιαγιά, για τη γλυκιά δημιουργία των γλυκών… κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτα. Αυτή η μυρωδιά του πορτοκαλιού με το μέλι, την κανέλα, το μοσχοκάρυδο και τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες, τα λαμπιόνια, τα στολίδια… τα κάλαντα, οι χριστουγεννιάτικες ταινίες και ιστορίες. Και φυσικά οι βόλτες με τη γιαγιά στο Μινιόν, στο κέντρο της Αθήνας, στα παιχνιδάδικα για παιχνίδια και στα βιβλιοπωλεία για ιστορίες… Ακόμη κλείνοντας τα μάτια έχω τις εικόνες, τους ήχους, την αίσθηση αυτή πολύ έντονα μέσα μου. Και δεν είναι η κούκλα που μου πήρε η γιαγιά, είναι η επιθυμία της να περάσει χρόνο μαζί μου και να με πάει στον πιο χριστουγεννιάτικο χώρο που ήξερε. Δεν είναι τα δεκάδες δώρα του Aϊ – Βασίλη, που ούτε καν τα θυμάμαι, αλλά η φροντίδα των γονιών μου από τη συγγραφή του αγιοβασιλιάτικου γράμματος έως το στόλισμα του σπιτιού, για να τον υποδεχτεί. Δεν είναι τα χρήματα «για να αγοράσεις ό, τι θες» των παππούδων, αλλά η πρόσκλησή τους να μαζευτεί όλη η οικογένεια στο σπίτι τους την ίδια στιγμή για τον ίδιο λόγο… και η αγάπη της γιαγιάς σε κάθε παραδοσιακό φαγητό, η γιορτινή διακόσμηση του τραπεζιού και του σπιτιού «για να νιώσουμε Χριστούγεννα», οι πλάκες, τα αστεία στο τραπέζι, ακόμα και οι «άβολες» συναντήσεις, τα παιχνίδια γύρω από το τζάκι και οι φωτογραφίες «μία μόνο τα ξαδέρφια», «ανά οικογένεια» και «όλοι μαζί». Όλα αυτά τα κουβαλώ μέσα μου ως πυξίδα και με έχουν καθορίσει σε έναν βαθμό και τα αναπολώ και τα κρατώ σαν φυλαχτό. Αυτό που σκέφτομαι είναι οι άνθρωποι, οι τόποι, οι μυρωδιές, οι ήχοι, το συναίσθημα που μεταφέρουν, η μαγεία που κρύβουν και μεταδίδουν απλόχερα, ασυναίσθητα.

Δεν είναι τα ακριβά ταξίδια, αλλά οι εκδρομές που είχαν διαθεσιμότητα, παρουσία, ζεστασιά, εμπειρίες, μόνιασμα και αγκαλιά. Ξεκούραση ψυχική και συνειδητή σύνδεση: φαγητό μαζί, στιγμές μαζί, εμπειρίες μαζί, στρωματσάδες, βόλτες, μεγάλα τραπέζια. Δεν ξεχνώ ποτέ τον ενθουσιασμό μου όταν έφτιαχνα κάτι για να το χαρίσω: ζωγραφιές, κάρτες… ή όταν έκανα δώρο από δικά μου πράγματα σε κάποιον άλλον: θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα τυλίξει μια μικρή κορνίζα, που είχε δύο φωτογραφίες  μία δική μου και μία του αδερφού μου, στη μητέρα μου λέγοντας της πως «σου δίνω το πιο πολύτιμο δώρο». Και πού να το ‘ξερα όταν το έλεγα ότι έτσι είναι! Δεν υπάρχει κάτι πολυτιμότερο από το παιδί της για κάθε μαμά! Με θυμάμαι λοιπόν, να προσπαθώ να δημιουργήσω ή να χαρίσω στον καθένα κάτι που να είχε ανάγκη ή που να του ταίριαζε. Θυμάμαι ακόμα καλύτερα το συναίσθημα αυτό της προσφοράς, πόσο τεράστια χαρά μου έδινε, πόσο ενθουσιασμό είχα στην καρδιά μου που ένιωθα να με πονά το στομάχι μου… Έτσι και τώρα… το ψάξιμο του κατάλληλου δώρου για τον καθένα, η κατασκευή μιας χειροτεχνίας με τον μικρό μου για την οικογένεια, τους φίλους, τις δασκάλες… και η γλυκιά αναμονή και προσμονή μέχρι να το ανοίξουν, μου δίνουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το να δεχτώ ένα δώρο… (εκτός κι αν είναι από το παιδάκι μου!).

Με αυτήν τη δική μου έκδηλη διάθεση, προσπαθώ να μεταδώσω αυτό το συναίσθημα: τη χαρά της προσφοράς, της φροντίδας, της δημιουργίας και στο δικό μου παιδί. Αυτό, γιατί Χριστούγεννα είναι λάμψη, είναι αγορές, είναι δώρα, είναι να ξεφεύγεις από τη ρουτίνα και το πρόγραμμα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ή μάλλον είναι κυρίως κάτι άλλο: είναι να δίνεις, να προσφέρεις, να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου, να τον νιώθεις, να τον αγαπάς με τον τρόπο που έχει ανάγκη. Και αυτές οι γιορτινές ημέρες, να είναι το έναυσμα μιας τέτοιας καθημερινής προσπάθειας για την αποδοχή και καλυτέρευση του εαυτού, για τη σύνδεση, για το μαζί!