Σε ένα μέρος μακρινό που όμως δεν ήταν δύσκολο να το βρεις, ζούσε ένας φωτογράφος με μαγικές δυνάμεις.

Ήταν ένας αστείος καθημερινός σούπερ ήρωας, με παράξενα όμορφα μαλλιά και μεγάλα μάτια.

Του άρεσε να διαβάζει μυθιστορήματα φαντασίας, να παίζει μπάλα και να σώζει τον κόσμο από κάθε τι τρομακτικό ή λυπητερό.

Αυτό, το τελευταίο, το να σώζει δηλαδή, το έκανε με την φωτογραφική του μηχανή.

Με κάθε «κλικ» πάγωνε τον χρόνο, ώστε οι άνθρωποι, πριν να κάνουν κάποια πράξη που μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα (όπως δάκρυα), να αρχίσουν να σκέφτονται καλύτερα και με περισσότερη αγάπη.

Πέρασαν τα χρόνια και ειρήνη επικρατούσε στο μακρινό αυτό μέρος, λόγω της καλοσύνης των ανθρώπων που είχαν χρόνο να σκεφτούν πριν να προκαλέσουν λύπη.

Όμως, μετά τον ήλιο έρχεται η καταιγίδα και έτσι μετά την ειρήνη, καμιά φορά, έρχεται και ο πόλεμος.

Όπως όλοι, έτσι και ο φωτογράφος έκανε ό,τι μπορούσε.

Φωτογράφιζε διαρκώς τον πόνο και την δυστυχία, όχι επειδή ήταν κάτι ευχάριστο. Αντιθέτως.

Παγίδευε μέσα στο φιλμ όλη την ασχήμια για να δει ο κόσμος και να σκεφτεί αν τελικά είναι χρήσιμο το να κάνουν κακό για να διεκδικήσουν το δίκιο τους αντί για την ειρήνη.

Μοίρασε τις φωτογραφίες αυτές παντού.

Να παγώσει τον χρόνο δεν μπορούσε πια, τον είχε ήδη παγώσει ο πόλεμος.

Έτσι, από φωτογράφος με μαγικές δυνάμεις, έγινε απλός πολεμικός φωτογράφος.

Κάποια στιγμή ο πόλεμος σταμάτησε. Οι άνθρωποι στην μακρινή περιοχή έπρεπε, τώρα, να φτιάξουν έναν νέο κόσμο, να κάνουν μια νέα, ειρηνική, αρχή.

Τότε είδαν πολλές φωτογραφίες του ήρωά μας.

Το αποφάσισαν: Θα το σκέφτονταν δεύτερη φορά για να μην γίνει ξανά τέτοιο μεγάλο κακό για όλους.

Ο φωτογράφος άρχισε ξανά να φωτογραφίζει την ειρήνη και, αν καμιά φορά κάποιος πήγαινε να την παραβεί, πατούσε το κλικ και τέλος καλό, όλα καλά.

Σταματία Κ.