Γράφει, η Δανάη Ρετέλα

Από την πρώτη εκείνη στιγμή της συνειδητοποίησης ότι θα γίνεις μαμά, αναγεννιέσαι. Είσαι η ίδια, μα άλλη.

Μόλις έμαθες ότι περιμένεις παιδί. Ανάμικτα και έντονα και κάποιες στιγμές αντικρουόμενα συναισθήματα, κατακλύζουν την καρδιά και όλο σου το σώμα. Κυριαρχεί η χαρά και ο φόβος. Η αγωνία. Σε νιώθω. Κι εγώ ήμουν εκεί. Οι στιγμές έντονες, μοναδικές. Στην αρχή πηγαίνεις να ακούσεις την καρδούλα και μετά αν η ανάπτυξη συμβαδίζει με τις μετρήσεις: χεράκια, ποδαράκια, κεφαλάκι, κοιλίτσα. Κι έπειτα, τρέφεται σωστά; Πώς είναι η Αυχενική; η Β’ επιπέδου; Το Doppler; Αυτή η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι αγωνιώδης, αγχωτική μα δε συγκρίνεται με καμία άλλη της ζωής σου. Ό, τι κι αν σου πουν αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Αν δεν το βιώσεις, δε θα το καταλάβεις

Από την πρώτη εκείνη στιγμή της συνειδητοποίησης ότι θα γίνεις μαμά (για άλλες είναι το 1ο τεστ, για άλλες το άκουσμα του πρώτου χτύπου της καρδιάς, για άλλες η πρώτη κλωτσιά και για άλλες η πρώτη επαφή ή και λίγο αργότερα) αναγεννιέσαι. Είσαι η ίδια, μα άλλη. Ο πυρήνας και οι βασικές αρχές σου, δεν αλλάζουν. Αλλάζει όμως η οπτική, η ματιά σου, ωριμάζεις λίγο πιο γρήγορα – τώρα πια τρως για δύο, σκέφτεσαι για δύο, αισθάνεσαι για δύο – καινούριες αγωνίες γεννιούνται στην ψυχή σου, μεγαλώνει ο φόβος μα και η αγάπη. Κατά την περίοδο της κύησης και όταν πια γίνεσαι μητέρα κανείς δε σου λέει πώς και πόσο αλλάζει η ζωή σου και πόσες δυσκολίες ακολουθούν. Δεν σου λέει ότι για κάποιο καιρό δε θα νιώθεις άνετα στο σώμα σου, δε θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Δεν σου λέει πόση στήριξη θα χρειαστείς και ότι πρέπει να ζητήσεις βοήθεια. Δεν σου λέει πως αυτά που θα νιώθεις κάποιες φορές θα σε πνίγουν. Ούτε για τις μεταπτώσεις, τα κλάματα, την ευθύνη. Κανείς δεν εξηγεί, γιατί το ταξίδι της μητρότητας είναι διαφορετικό σε κάθε μαμά. Αν δεν το βιώσεις, δεν θα το καταλάβεις. Ακόμη και να μπορέσω να σου την περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια και πάλι δεν θα ανταποκρίνεται στη δική σου αλήθεια. Είμαστε διαφορετικές! Εσύ έχεις διαφορετικά χαρακτηριστικά, προσλαμβάνουσες, άλλο οικονομικό / κοινωνικό / οικογενειακό πλαίσιο, άλλο επαγγελματικό προφίλ. Κάτι που εμένα με ενοχλεί, εσύ δεν το «βλέπεις» και το αντίστροφο. Η γονεϊκότητα είναι αυστηρά προσωπικό θέμα! Όμως… λίγο ή πολύ, περνάμε όλες τα ίδια. Ξεκινάμε όλες από την ίδια ζωογόνο αρχή: την αγάπη· την αυθεντική, άδολη αγνή αγάπη. Θέλουμε το καλύτερο για το παιδί μας και προσπαθούμε να του το προσφέρουμε. Έχουμε καλές προθέσεις. Όχι ότι είναι αρκετό, αλλά τουλάχιστον είναι μια σπουδαία αρχή.

Δεν είσαι (η) Μόνη

Το σημαντικό είναι ότι στο τέλος της ημέρας, μαζί με τους μαύρους κύκλους, το μαλλί σε κότσο και τις ξαναφορεμένες πιτζάμες, σου μένει και το χαμόγελο του παιδιού σου, το γαλήνιο πρόσωπό του, όταν κοιμάται και τα μικρά δαχτυλάκια του που όλο και μεγαλώνουν, γιατί εσύ φροντίζεις γι’ αυτό. Να το ξέρεις και να το κρατάς καλά στο μυαλό σου: Δεν είσαι (η) μόνη!

Σ’ αυτό, λοιπόν το blog όπως και στο podcast της σειράς «Μαμά, κοίτα!» θα λέμε τις αλήθειες μας, θα μοιραζόμαστε τις δυσκολίες και τις ομορφιές της μητρότητας, θα μάθουμε να μας αγαπάμε παρόλες τις ατέλειες και τα στραβά μας. Έτσι σαν χάδι, σαν μια ανάσα… για να συνεχίζουμε το καθημερινό ταξίδι μας με πυξίδα το παιδί, την οικογένεια, το μαζί!